12 czerwca br. minęła 90 rocznica śmierci kłodzkiego architekta Andreasa Ernsta. Z tej okazji Muzeum Ziemi Kłodzkiej przygotowało wystawę przybliżającą twórczość oraz sylwetkę artysty.
Wystawa jest próbą podsumowania dorobku znakomitego architekta, którego dzieła w dużej mierze wpłynęły na dzisiejszy wizerunek Kłodzka. Na ekspozycji po raz pierwszy zostały zaprezentowane szerokiemu gronu odbiorców kopie projektów artysty pochodzące ze zbiorów Archiwum Państwowego we Wrocławiu. Wykorzystane zostały także materiały ikonograficzne należące do kolekcji Towarzystwa Miłośników Kłodzka, Muzeum Filumenistycznego w Bystrzycy Kłodzkiej, Zbigniewa Franczukowskiego oraz Muzeum Ziemi Kłodzkiej w Kłodzku. Ukazane na planszach ogłoszenia z kłodzkich czasopism pochodzą ze zbiorów Powiatowej i Miejskiej Biblioteki Publicznej w Kłodzku. Współczesne fotografie wykonał Tomasz Gmerek. Prezentowane na ekspozycji XIX-wieczne meble wypożyczone zostały z Muzeum Powiatowego w Nysie. Przedmiotów pochodzących z kłodzkich kamienic użyczył nam Remigiusz Rzytki. Elementy stolarki okiennej i drzwiowej są własnością Jolanty Szafarz. Teksty do wystawy zostały przretłumaczone na język niemiecki. Wystawa została dofinansowana przez Fundację Współpracy Polsko Niemieckiej. Partnerem Muzeum Ziemi Kłodzkiej w projekcie dotyczącym kłodzkiego architekta Andreasa Ernsta jest Muzeum Śląskie w Görlitz.
Andreas Ernst żył i tworzył w fascynującym dla rozwoju Kłodzka okresie. Był nie tylko świadkiem przeobrażeń przestrzenno-urbanistycznych miasta z przełomu XIX i XX w. zahamowanych w czasie pierwszej wojny światowej, ale również osobą, która wpłynęła wyraźnie na jego dzisiejszy wizerunek. Po śmierci architekta przedwojenni mieszkańcy Kłodzka docenili ten wkład nazywając jedną z kłodzkich ulic jego imieniem – Andreas Ernst Strasse (dziś ulica Kwiatowa). Artysta ze swobodą poruszał się w obowiązujących w Europie stylach architektonicznych. Na początku swojej działalności w Kłodzku (lata 90. XIX w.) nadawał tworzonym budowlom neogotycki, neobarokowy, neorenesansowy, neomanierystyczny lub neoklasycystyczny charakter. Często umiejętnie łączył style tworząc eklektyczne dzieła. Zgodnie z duchem epoki, na początku XX w., nadawał swoim budowlom cechy popularnej wówczas secesji. Był to czas, kiedy powstawały najciekawsze jego prace, tworzone z dużą dozą fantazji. Inspiracje czerpał także z architektury lokalnej. Po pierwszej wojnie światowej jego realizacje noszą znamiona stylu modernistycznego.
W latach 1903 -1905 Andreas Ernst wznosi budynek nr 8, 10 i 12. Kamienica mieszkalna jest czterokondygnacyjnym budynkiem reprezentatywnym dla „secesji Andreasa Ernsta”, którą wyróżnia swoboda łączenia stylu secesji z inspracjami budownictwem lokalnym – podgórskim. W tej realizacji architekt wykorzystuje także niektóre elementy architektoniczne inspirowane barokiem, tj. wolutowy kształt szczytów budynku, cebulaste hełmy wież oraz grzebienie w formie attyki w partii zadaszenia. Na uwagę zasługuje ażurowa, falista i asymetryczna fasada budynku odpowiadająca założeniom secesji. Tworzą ją lekko wysunięte przed lico budynku ryzality, drewniane balkony, loggie, wieże, wykusze oraz duża ilość okien różnych rozmiarów i wykrojów. Bladoróżowe ściany budynku posiadają różnorodną fakturę dzięki zastosowaniu cegły klinkierowej w przyziemiu, płytkiego boniowania w tynku w wyższych partiach budynku, wklęsłych i wypukłych sztukaterii oraz koronkowych elementów stolarki.